Zakazana Część Lasu

Z gracją przysiadła na nienagannie szczupłym zadzie. Cóż, Ponboczek urody jej może i nie poskąpił, za to nie podarował jej zbyt wiele czegoś zgoła odmiennego. Może to i dobrze? Podobno mężczyźni boją się kobiet, które zbyt wiele tego, czego ona nie posiadała wcale, w jestestwie swym przechowują... O czym mowa? O tym w dalszej części postu, naskrobanego pomiędzy przygotowaniem łózka, a prysznicem.
- Kaprys, Kaprys... - powtórzyła, marszcząc w dość zabawny sposób czoło, co zaiste świadczyło o tym, iż właśnie nad czymś sie zastanawiała. I to dość poważnie - należałoby dodać. Niezbyt często przychodziło zjawisko takowe obserwować, zatem uznać można, że Kaprys jest pod szczęśliwą gwiazdą urodzony. Inna inkszość, że to pewnie po tatusiu!
- Ach, no tak! Zupełnie, jak taka ryba! Dlaczego nazwali Cię jak rybę? - spytała, zadowolona z olśnienia, którego właśnie - w swym jakże nietrafnym mniemaniu - własnie zaznała. Karp, Kaprys - w końcu cóż to za różnica?
Lottie uśmiechnęła się słodko, poruszając leniwie końcem ogona. Nie przerzucała nim już wściekle i gwałtownie, lecz wyginała sam koniuszek - nieco niczym domowy kocurek, wygrzewający się koło okna balkonowego, szczęśliwy, iż słoneczne promienie lekko łechcą jego grzbiet. Cóz, jeśli samiec liczył na spotkanie ze stworzeniem inteligentnym - nie trafił najlepiej. Z drugiej strony - może podłechce to jego ego oraz poczucie własnej wartości? Przy Charlotte nawet naleśnik wychodził na istnego geniusza!

Ach, kochany Bastuś. W zasadzie... ileż to już? Przedszkolak jak ta lala! A może już uczeń, z wielkim tornistrem oraz kolorowymi kredkami w piórniku? Czas pędzi, a dorastanie potomstwa przypomina, iż z roku na rok wcale nie jesteśmy młodsze...
Charlotte spojrzała na samca niczym na największego oszołoma, ostatniego z jaskiniowców. Ryba? Jak to, nie wiedział? Toż to podstawa, jeśli chce się przetrwać! Ryba nie posiada ostrych szponów, potężnych kłów, twardych dziobów. Ryba nie była typem mordercy; typowa ofiara, siedząca jedynie w swoim akwenie, od czasu do czasu jedynie rozchlapując nieco wody czy wystawiając pyszczek, łapiąc powietrze i puszczając urocze bąble, unoszące się na powierzchni. Podeszła do wilka więc, siadając tuż-tuż przed nim, łapką delikatnie pacnąwszy jego bark - czy cokolwiek, co posiadają wilki i w co mógłby Kaprys z kaprysu zostać pacniętym.
- Och, gdzie się wychowałeś? Kaprys to ryba, takie głupie zwierzę z łuskami. Łuskami, kumasz? Siedzi tylko w wodzie i robi taaaaak - rzuciła, podejmując próbę typowego uformowania pyszczka w standardowego 'karpika'. Kiedy jednak pojęła, iz to niemożliwe (ach, ta anatomia!), przycisnęła przednie łapki: prawą do prawej części kufy, lewą - do lewej. Dociągnęła, docisnęła... I wyglądała co najmniej dziwnie. Próbowała otworzyć i zamknąć pyszczek, naśladując wyjętą z wody rybę, która podejmuje rozpaczliwe próby przetrwania.

Odsunęła łapki od zdeformowanego pyska, odstawiając je całkiem stabilnie na podłożu. W zasadzie nie uczyniła tego dlatego, iż przypuszczałaby chociaż, że Kaprysa może tymże wyrazem mordki przerażać. Zwyczajnie, było jej dość niewygodnie, trwała bowiem w czymś na kształt nadwyrężającego nieprzyzwyczajone do wysiłku mięśnie przysiadu. Gdy zatem wszystkie cztery kończyny spoczęły pewnie na trawie, powróciła do podpartego siadu, uśmiechając wesoło do wilczka. Nie zauważyła nawet, że ten wyraźnie był od niej młodszy. Co za różnica? Pogadać można z każdym, nawet szczeniakiem (może znalazłaby wtedy rozmówcę na zbliżonym poziomie?).
- Och! Ja myślałam, że ryby są wszędzie! Nie martw się, obronię Cię przed nimi! - Bo skoro zwiesił łebek, na pewno się ich bał! W sumie choć posiadała pewne ubytki w wiedzy szeroko rozumianej, pojmowała, iż należy obawiać się tego, co nowe oraz nieznane. Może winnym był instynkt samozachowawczy, nakazujący unikania obcego? Trudno orzec, niełatwo bowiem pojąć, co trwało w pustej łepetynie tejże samicy.
- I pokażę, jak tylko się ciepło zrobi. Widocznie łuski nie chronią przed zimnem, bo dawno żadnego kaprysa nie widziałam... - wyznała po krótkiej chwili milczenia i poszukiwania spojrzeniem odpowiedzi wśród chmur. Ostatecznie jednak objawienie nie nastąpiło, a spojrzenie niebieskich ocząt powróciło nieco leniwie na rozmówcę Lotki.

Przekrzywiła łebek nieco w lewo, przyglądając się Kaprysowi z najwyższą uwagą. A że ze skupieniem tejże miewała spore problemy odkąd tylko pamięć sięga, nie trwało to zbyt długo: zaraz bowiem odskoczyła do tyłu, uginając kończyny, pochylając nieco przód ciała, unosząc zaś zad i merdając wzniesioną flagą ogonka.
- Jasne! Pokażę! Tylko nie mamy dziwnych rzeczy... - rzekła wesoło, entuzjastycznie wywijając już nie tylko kitą, ale i niemal całym zadem, trzepiąc nim na lewo oraz prawo. Zaszczekała pogodnie, a kurtyna niesfornych kosmyków opadła leniwie na pysk, przykrywając prawe ślepie. Nie przejmowała się tym jednak, nauczyła się w końcu na co dzień posługiwać jeno jednym. W końcu włosy uparcie ograniczały pole widzenia raz za razem; łatwiej się przyzwyczaić niż wysilić mózgowie i pozbyć się owego problemu!
Wadera nie pojmowała, iż to, co dla niej stanowiło element zwyczajności, dla kogoś, kto nie zna 'jej' świata być może czymś całkiem niecodziennym, nadzwyczajnym oraz zaskakującym. Z abstrakcja u niej słabo, bo i czego spodziewać się po istocie nie przodującej w testach mierzących poziom IQ?

Biedy? Toć trafił na tępą dziunię, która potrzebuje komplementów jak pospolita roślina promieni słonecznych... A co dziunie mają do siebie, kilka czułych, miłych słówek mogło pozwolić zdobyć jej serce - i w zasadzie nie tylko je, ale o tym lepiej nie wspominać, bo chociaż w momencie pisania postu jest grubo po 22, o tyle odczytać go można o dowolnej porze doby. Wiadomo, o co chodzi.
Dostrzegając jego entuzjazm wadera nie mogła sobie odpuścić tak smacznego, przystojnego i wyraźnie na nią lecącego samczego istnienia! Nim więc pomyślała (taaaaa...) o tym, aby cokolwiek odpowiedzieć, wybiła się mocno z tylnych kończyn, susem ruszając w stronę samca. Zamierzała go przewrócić, przeciorać po podłożu, przekoziołkować ile fabryka dała! I w niej drzemało szczenię; dawała mu upust w chwilach nie zawsze będących ku temu najkorzystniejszymi. Jej ozór przemknął nieco lubieżnie po małżowinie samca; zaraz też pochwyciła ją delikatnie w pyszczek i zaczęła memłać. Na słowa przyjdzie czas, prawda? Na razie mordkę miala skutecznie zatkaną uchem, bynajmniej nie należącym do niej samej. Chyba, że odgryzie i mianuje swoim! Ciekawe, czy dałoby się je przykleić na ślinę? Jak wyglądałaby z trzema uszami? Słyszałaby lepiej od przeciętnych wilków?

Pacha, nie pacha, łapa gdzieś się kończyć musi, przymocowana do reszty ciała; może więc i paszka się tam znajduje. W każdym razie - delikatny brzuch oraz obszar 'pod łapą' zdecydowanie należały do obszarów najbardziej narażonych na łaskotki. Charlotte zaczęła więc wyginać ciało w prawo i lewo. Zabawne, zamierzała przetarzać samca po podłożu - tym czasem sama niezmiernie szybko została zdegradowana z pozycji oprawcy na stanowisko ofiary. Nie spodziewała się tefo wcale, zatem cóż się dziwić, że w pewnym momencie zaczęła się aż krztusić; ślina najpewniej w akcie śmiechu 'zabłądziła', zaś szpara głosowa nie zamknęła się, i tak dalej, i tak dalej. W każdym razie Lotka nerwowo uniosła się do siadu, nie bacząc na to, czy ponownie uderzy młodzika czy też niecelowo wyrządzi mu krzywdę. Pochyliła nieco pysk, kaszląc nerwowo. Dopiero po chwili powróciła do niej możliwość względnie unormowanego oddychania, łapą zaś otarła umęczony pysk.
- Chyba połknęłam swój język - jęknęła, kiedy już udało jej się wydobyć z siebie coś więcej, niźli kaszel, gwałtowne łapanie oddechu, dławienie się czy odgłos towarzyszący niemożności złapania tlenu. Bynajmniej nie żartowała, a ton jej całkiem poważny sugerować mógł, iż faktycznie była przekonana o owej - nazwijmy to - kontuzji. Zamknęła oczy i wywaliła ozór, zupełnie, jakby nie chciała widzieć tego, że tak naprawdę języka już dawno nie ma. Łapką pomacała pyszczek, następnie zaś nieco anemicznie rozkleiła jedną powiekę, następnie otworzyła leniwie drugie ślepię, naciskając 'dłonią' ozór. Był! Uśmiechnęła się szeroko; na skutek owego entuzjastycznego gestu ugyzła się w język - lecz nie przejęła sie zbytnio. Przynajmniej miała pewność, że on nadal tam był!

Pacha, nie pacha, łapa gdzieś się kończyć musi, przymocowana do reszty ciała; może więc i paszka się tam znajduje. W każdym razie - delikatny brzuch oraz obszar 'pod łapą' zdecydowanie należały do obszarów najbardziej narażonych na łaskotki. Charlotte zaczęła więc wyginać ciało w prawo i lewo. Zabawne, zamierzała przetarzać samca po podłożu - tym czasem sama niezmiernie szybko została zdegradowana z pozycji oprawcy na stanowisko ofiary. Nie spodziewała się tefo wcale, zatem cóż się dziwić, że w pewnym momencie zaczęła się aż krztusić; ślina najpewniej w akcie śmiechu 'zabłądziła', zaś szpara głosowa nie zamknęła się, i tak dalej, i tak dalej. W każdym razie Lotka nerwowo uniosła się do siadu, nie bacząc na to, czy ponownie uderzy młodzika czy też niecelowo wyrządzi mu krzywdę. Pochyliła nieco pysk, kaszląc nerwowo. Dopiero po chwili powróciła do niej możliwość względnie unormowanego oddychania, łapą zaś otarła umęczony pysk.
- Chyba połknęłam swój język - jęknęła, kiedy już udało jej się wydobyć z siebie coś więcej, niźli kaszel, gwałtowne łapanie oddechu, dławienie się czy odgłos towarzyszący niemożności złapania tlenu. Bynajmniej nie żartowała, a ton jej całkiem poważny sugerować mógł, iż faktycznie była przekonana o owej - nazwijmy to - kontuzji. Zamknęła oczy i wywaliła ozór, zupełnie, jakby nie chciała widzieć tego, że tak naprawdę języka już dawno nie ma. Łapką pomacała pyszczek, następnie zaś nieco anemicznie rozkleiła jedną powiekę, następnie otworzyła leniwie drugie ślepię, naciskając 'dłonią' ozór. Był! Uśmiechnęła się szeroko; na skutek owego entuzjastycznego gestu ugyzła się w język - lecz nie przejęła sie zbytnio. Przynajmniej miała pewność, że on nadal tam był!

Kiedy Kaprys się odezwał, w reakcji na jego słowa zamrugała powoli, co wyglądalo dość mało inteligentnie (aby nie nazwać rzeczy po imieniu i nie powiedzieć, iż nadało samicy totalnie tępego wyrazu niebrzydkiego pyszczka). Charlotte nie była typem uwodzicielki ani kusicielki; do wampa było jej niezmiernie daleko. Prawdą jednakże było, iż łaknęła jakiejkolwiek namiastki miłości czy sympatii, nie gardziła także zwyczajną uwagą, poświęconą od czasu do czasu jej osobie. Dlatego pewnie wystarczyły proste gesty, aby przekonać naiwną Lotkę w słuszność jej własnych domysłów, zwykle poruszających kwestię "on na mnie leci". W przypadku tego wilczka nie mogło być inaczej, w końcu byle kogo się nie liże po policzku! Łaskotanie też na pewno było tylko pretekstem, by mógł jej dotknąć - to więcej, niż pewne!
Słuszność i prawdziwość jego słów, dotyczących posiadania ozora i mówienia, które występowały w całkiem ścisłej korelacji, dotarła do niej mniej więcej w momencie liźnięcia jej lica. Zanim więc zareagowała na samą uwagę, dawno już o niej zapomniała, skupiwszy się w całości na dalszych poczynaniach wilka. Pochyliła lekko pyszczek, niczym zawstydzona dama, by zachichotać nerwowo. Znamy wszyscy ten dźwięk; jakże irytujący w autobusie o godzinie 7 rano w poniedziałek. Tapeciary chichoczące w reakcji na wcale nieśmieszny żart jakiegoś karczycha, dla którego nie liczy się nic poza silownią i - ewentualnie - 'fajną dupą z ryja' u boku.
- Ojej, Ty mnie bardzo lubisz - zauważyła z pewną namiastką zakłopotania, chociaż zarówno userka, jak i pewnie sama Lottie, nie do końca wiedzą, skąd się ono wzięło oraz jaki był powód jego pojawienia się w nieco zbyt wysokim w tym momencie, nieco nader skrzypiącym w obecnej chwili, głosiku samicy.

Użyszkodniczka Lottie - wybacz szczerość - solidnie wyśmiała biednego Kapryska. Och, jakże był uroczo naiwny oraz podatny na kobiece wdzięki! Najwidoczniej Charlotte była pierwszą poznaną przez smyka samicą i nie miał żadnego punktu odniesienia poza matką, niemniej jednak najwidoczniej nie należał do grona maminsynków, ktorzy każdą kolejną potencjalną partnerkę porównują szczegółowo z rodzicielką.
- Hi hi hi... Dziękuję - zaskrzypiała rozanielona, wbijając w kompana spojrzenie niebieskich, roziskrzonych oczu. Znalazła w koncu tego jednego, jedynego, wyśnionego oraz wymarzonego! Nareszcie! Po tylu latach bezowocnych poszukiwań... Nie pomyślała nawet przez moment, iż z Kaprysem może być jak z każdym innym: może był miły po to tylko, aby wyciągnąć ze znajomości z jej osobą jak najwięcej uciechy, rozbawienia jej poziomem intelektualnym lub rozkoszy związanej z bliskim kontaktem z jej zgrabnym ciałem. Wygladał na szczerego (podobnie jak każdy poprzedni!), na pewno był inny od reszty!
- Ty też jesteś niesłychanie miły, do tego jesteś nieziemsko przystojny. Ciacho, mrrru! - udała mruczenie, dość zalotnie podchodząc do wilka i lubieżnie ocierając się bokiem ciała o sylwetkę samca, nieco niczym znakująca człeka kotka.