Jest to ogromny, rozległy teren, do którego dostać się można tylko dzięki przedarciu się przez otaczający go zewsząd gęsty, ciemny las. Wyłącznie wilki Wody wiedzą jak najłatwiej i najbezpieczniej przejść przez ten mroczny gąszcz - inni błądzą w nim godzinami, nim wreszcie poddają się i wracają po własnych śladach do punktu wejścia. Niektórzy pewnie myślą, iż mokradła nie są dobrym miejscem na założenie obozu stada, jednakże wilki Wody gorąco temu zaprzeczają. Bez problemu zakładają swe legowiska na porośniętych rzadką roślinnością wysepkach, delektując się wilgotnym, idealnym dla nich powietrzem oraz pięknym w ich oczach otoczeniem. Plusem jest również unosząca się nisko nad ziemią mgła, nadająca temu miejscu dodatkowego klimatu mistycyzmu, tak bardzo cenionego przez tutejszych mieszkańców.

W południowo-zachodniej części Bagnisk znajduje się miejsce niezwykłe oraz wręcz, dla postronnych obserwatorów, magiczne. Zaraz bowiem po zjawieniu się tutaj, czuć wyraźnie aromat leczniczych ziół oraz widać niewielkie pola ów właśnie przyciągających wzrok roślin. Lecz nie jest to jedyny powód, dla którego panuje tu tajemnicza atmosfera. Minąwszy ogród ziół, dociera się do sporego, huczącego wodospadu, który to właśnie zasila Bagniska w tak uwielbianą przez wilki tego stada wodę. To nie wszystko jednak! Ponieważ gdy przekroczy się ścianę migoczącej, spadającej ze skarpy cieczy, wkroczy się do groty wypełnionej sterylnym zapachem i medycznym ekwipunkiem. Tak, tutaj rezyduje główny Lekarz Watahy Wody opatrujący rannych braci i leczący ich, jeżeli tylko może, z męczących ich chorób. Nie wahaj się i przybywaj tutaj bez zastanowienia, gdy trawić Cię będzie gorączka, złamiesz łapę czy znajdziesz jeszcze inny ku temu powód.

Ponura ta połać terenu znajduje się niedaleko Źródła Życia, w głębi ciemnego, nieprzyjaznego lasu, dokąd dojść łatwo można po skręceniu w lewo tuż przed ogrodem ziół, a następnie przejściu prosto przed siebie parunastu metrów. Zaraz po przekroczeniu ostatniej linii drzew obdarzonych poskręcanymi dziwnie, bezlistnymi gałęziami, wchodzi się na szarą, wypełnioną rzadką mgłą polanę. Od razu dojrzeć można bez przeszkód liczne, zwrócone ku zachodowi nagrobki z wyrytymi na nich imionami zmarłych członków Watahy Wody.
A pośród tych kamiennych pamiątek po nieobecnych już cieleśnie wilkach przemykają bezgłośnie roje świetlików, przywodząc na myśl liczne, pozbawione ciał, lecz dalej grasujące po świecie dusze. Dzięki temu panuje tu klimat nie tyle, co mroczy, a tajemniczy i iście magiczny.