The other side of UK.

Niektórzy uważają, że są pewne miejsca do których nigdy nie powinno się wybierać. Ten basior też tak myślał, ale po pewnym czasie po prostu zrozumiał iż to nie ma sensu. Oczywiście są pewne sprawy o których nie powinno się w ogóle wspominać, tak samo jak i są miejsca które wywołują złe wspomnienia. Czasami jednak niektóre granice powinno się pokonywać.
Chwilowo jednak nie trzymajmy się tej zasady, że wszystko odchodzi w zapomnienie, bo inaczej ta wyprawa nie miałaby za wielkich problemów. Jak każdy przeczytał w nazwie tej wyprawy - chodzi ogólnie o Anglię oraz o to kto do niej wraca.
Wilk.. bardzo szczerze mówiąc wolałby się tutaj nie pojawiać, ale to już nie do końca zależało od niego. Dusza potrafi przejąć kontrolę nad tym co się robi. Nawet w tym momencie to widać.
Znalazła się więc nasza rodzinka nad.. ogólnie rzecz biorąc morzem.
Stał sobie statek. Chwilowo pusty, bo było południe. Co najwyżej zostały tam.. z trzy osoby z bronią palną obserwujące przebieg załadunku. Musieli przecież pilnować tego miejsca czyż nie?
Tyle jeśli chodzi o informacje wywiadowcze. Kein stanął przed wejściem i obserwował. Wszystko.
Z powodu braku dowodzenia jako MG - nie będzie kolorków i żeby pojąć co się dzieje w fabule trzeba czytać wszystko.

Basior uśmiechnął się słysząc to jej słynne ''Hmm''. Dobre to z jednej strony, bo przynajmniej wilk ma pewność iż ta mała żyje. Problem jednak polega na tym, że po prostu.. tak jakby to ująć.. może to zaszkodzić tej wyprawie czasami, ale trudno. Mają ferie, to niech z nich korzystają.
- Cśśśś Elinor.
Basior spojrzał się na nią i przymknął jej pyszczek swoją łapą.
Pokazał przy swoim nosie pazur. Tak jak ludzie to pokazują z palcem w momencie kiedy druga osoba ma się po prostu przymknąć.
Wstał i podszedł pod statek. Nie ma nikogo poza strażnikami.. to musi być cicha misja. Czym szybciej się dostaną na statek tym lepiej.
W tym momencie basior dojrzał pewną prawidłowość... skoro jeden chodzi tylko na górę, drugi obserwuje morze sobie cały czas, a tylko trzeci patrzy co jakiś czas na wejście to trzeba po prostu wbiec.
Tak też zrobił, ale w pewnym momencie stanął jak wryty jak zobaczył człowieka który przestał nagle obserwować morze. Ten się odwrócił a wilk pobiegł między kontenery.
Co teraz.... chwilka, jest jeszcze jedno miejsce. Kein pobiegł na pokład kapitana najszybciej jak potrafił (przy czym chwycił małą w pysk aby ona nie wyleciała). Nie mocno. Nie zrobił jej w sumie nic.
Spojrzał na komputer pokładowy i na informacje. Pusto... nie ma żadnej informacji o sztormach. Basior wybiegł ponownie z Elinor na burtę i znalazł się w kajucie kapitana.
Nie ma nikogo. Puścił swoją córkę, niech sobie mała pochodzi chwilowo. Przy okazji zatrzasnął drzwi łapą. Nie ma drogi ucieczki malutka!

Kein spojrzał się na młodą. Przyda jej się odpoczynek od tej cholernej Krainy raz na zawsze. Jeśli będzie tak dobrze jak się basiorowi wydaje, to nawet zostaną tam do samego końca i nie wrócą tutaj już nigdy. To jest bardzo prawdopodobne.
Spojrzał na to jak mała próbuje wstać. Udało się, ale i tak legła na swój zadek.
W sumie czego się dziwić skoro ledwo się urodziła jakiś czas temu.
Podszedł i liznął ją w pyszczek. Niech córka ma kochającego ojca. Poza tym wtulił się do niej. Położył się obok na brzuchu i łapą próbował podtrzymać brzuszek młodej aby ta mogła dłużej postać.
- Brawo mała!
Uśmiechnął się ciepło i obserwował ją. Ach.. jego własna córeczka.

Wilk dziwnie spojrzał się na małą.
Jakoś to pierwsze słowo było.. dla niego nie do końca zrozumiałe. Cóż, nauczy się przynajmniej przy niej jakichś nowych skrótów.
Zawsze to jakieś porozumienie z córeczką czyż nie?
Zaśmiał się lekko widząc jej śmiech.
Cóż, nie wiedział co teraz poczynić. Ciepło było na sercu w momencie jak tak obserwował stworzenie które wyszło praktycznie dzięki niemu.
Dziwnie to brzmi, ale taka jest prawda w sumie.
- Dobra córeczka.
Machnął ogonem i wtulił się do niej. Tak, puścił ją.
A teraz.. trzeba gdzieś się schować. Więc tak.. niby pod łóżkiem nigdy nie patrzy ani nic. Szafa odpada.... komoda.. no bez przesady.
Zostaje więc jedynie pod łóżkiem się bardzo mocno schować.
Tak więc i zrobił. Wsunął tam swoją małą córkę i sam próbował się wgramolić. Udało się, a że łóżko kapitańskie jest wielkie.. wystarczyłoby po prostu na środku się schować, a ten kapitan nie ma szans aby ich zobaczył.
Pogłaskał córkę i czekał. Nadchodziła noc.

Ach jak miło widzieć i słyszeć to wszystko.
Kein jest z niej dumny w sumie. Czemu by nie mógł mieć jej do końca swojego życia? Otóż dlatego, że w końcu i młode dorastają. Miał tylko taką nadzieję, że nie puści mu się nigdy z pierwszym lepszym basiorem...
Ten basior jest z lekka zaborczy ale co z tego? Jak facet pokaże, że ma jaja to ten go nawet może i polubi. Jednakże to daleka przyszłość i nie ma nawet po co o tym teraz myśleć.
- Idź spać. Elinor, spróbuj usnąć.
Wiedział bardzo dobrze, że nie zrozumie tego, ale spróbować można czyż nie?
Wsunął ją ponownie pod swoje ciało, a raczej obok niego. Mogła się wtulić i usnąć. Keinowi się przyda sen, a tej małej raczej też.
Nie miał ochoty nawet walczyć ze swoją córką o takie coś.
Widać było, że już usypiał.
Noc nastała.

Nie ma nawet co mówić. Po prostu usnął ten basior, a noc sobie leciała przez ten czas.
Otóż, jednak komputer ten kłamał.. a raczej nie był dokładny, ponieważ cały czas były jakieś sztormy, ulewy i tak dalej.
Nie jeden raz zalało pokład i wyrzucało ludzi za burtę. Nie jeden raz trzeba było wszystkim pomagać dostać się ponownie i nie jednego musieli zostawić na dole.
Cóż, życie nie jest piękne ani trochę. Nie chcesz się zmienić lub nie starasz się przetrwać to nie przeżyjesz. Taka jest zasada.
Nie ma takiego czegoś jak ulgi.
Czas leciał. W końcu i dobili do portu gdzieś na południu Anglii.
Teraz pozostała tylko sprawa gdzie powinni się wybrać. Chyba głównie Londyn, a potem stare tereny Kein'a, na samym końcu jeszcze na północ i droga do.. gdzieś. Zobaczy się.
Basior sam wstał po pewnym czasie i rozejrzał się. Nie ma kapitana. Pewnie z załogą gada, albo coś. Mają chwilkę na odetchnięcie i stąd spadają.
Wilk starał się wybudzić małą, po czym wyszedł spod łóżka i się rozciągnął. Miał czas.

Czyżby i nasza malutka nauczyła się chodzić? To jest bardzo dobry znak dla naszej wyprawy, ruchu w fabule i tak dalej.
Kein się obejrzał i po prostu zachwycił tym widokiem. Ach, tak szybko dorastają. W sumie dla niego to z jednej strony dobrze, bo nie będzie musiał wszystkiego tłumaczyć jej tak zwanie na ślepo.
- Elinor. Grzbiet.
Wilk się zniżył i położył.
Miał ogólnie zamiar aby ona weszła tak jak zawsze, dzięki czemu mogą ruszyć dalej.
Poza tym jego plan był prosty - wyjść po cichu na statek i wylecieć z niego, z małą na grzbiecie.
Jeśli El dobrze zrobi to ominiemy tą część i będziemy mogli się zabrać za dalszą część wyprawy.

Ojejku. Zawsze to samo, Keinuś musi się do tego przyzwyczaić.
- Grzbiet.
Powtórzył to chwilkę przed tym jak ta usnęła. Dobrze przynajmniej wiedzieć, że mała sobie będzie smacznie spała w momencie kiedy ten będzie bardzo długo podróżował przez te wszystkie tereny. Byli w jakimś biednym doku.
Nie wiedział nawet dlaczego akurat tutaj przycumował ten statek, ale to nie jest jego problem. Z każdego miejsca idzie się łatwo wydostać.
Wilk zwyczajnie zaczął lecieć do stolicy tego narodu. W każdym razie jakieś pięćdziesiąt kilometrów przed się zatrzyma i zacznie czekać na noc. Najbezpieczniej będzie dla niego się w takiej porze tam poruszać.
Jego nadzieja jednak nie była... jakby to ująć... a nieważne, domyślicie się o co chodzi.
Tak też i leciał godzinami daleko nad ziemią.
Co więcej do dodania? Deszcz sobie padał, ale to bardziej podchodziło pod mżawkę.
A Kein nie wariował. Dzięki Selwie.

Wszystko mogło co prawda minąć w dosłownie chwilkę, ale komu by się chciało robić dokładne opisy tego jak lecieli i się tym widokiem napawali? Stop, to by robił jedynie ten basior, ponieważ jego córeczka śpi obecnie. Kein nawet nie wiedziałby iż ta usnęła gdyby nie fakt, że nie usłyszał ani jej słynnego ''Łiiiii'' ani ''Hmmmm''.
Spojrzał się za siebie. Daleko już od portu byli. Teraz jedynie pozostało lecieć dalej przed siebie.
Ile podróż trwała? Z kilka godzin. Zmęczyło to bardzo mocno wilka, ale nie był on jednym z takich którzy nawet mimo takiego czegoś się po prostu poddają.
Lecieli i wylądowali.
Byli dokładnie na zachodnim krańcu Londynu. Teraz jedynie proste pytanie. Gdzie się wybrać właściwie mogą? Wilk wleciał już na jeden z pobliskich budynków i zaczął obserwować grunt. Ciemno jakoś, bo i noc nastała.
Co teraz... hmm.

Basior w końcu zdecydował się wylądować gdzieś około 100 km przed Londynem. Jego uwaga chwilowo stanęła na jakimś tam gospodarstwie rolnym, gdzie zwyczajnie chciał sobie podejść... i coś załatwić.
Tak aby uprzedzić wszystkich - UK jest ze starych czasów, bardzo starych. Nie tych obecnych które właściwie dziwnie obrazują ten naród.
Spojrzał na córkę i dokładnie się zastanowił czy aby przypadkiem nie jest czas ponownego jej karmienia.
Brzuch burczy więc jet to pewne.
Wylądował i dokładnie się rozejrzał. Co mógł zobaczyć? Hektary jakichś tam ziem oraz dziwny dom stojący pośród tego wszystkiego.
Dopowiedzieć można, że rodzina aktualnie zamieszkująca to miejsce oddaliła się na tyle aby wilk mógł bezpiecznie z El wkraść się do stancji.
Hmmm... jakieś mleko przed drzwiami. Co teraz zrobić? Może mała sama wyczuje i podejdzie sobie tam? W każdym razie Kein stał przed wejściem i myślał nad tym jak by tam wejść.

Kein spojrzał się na to co się właśnie dzieje. Więc Elinor miała już dobrze wyćwiczony instynkt i zaczynała rozumieć otaczający ją świat pod kątem znajdywania sobie pożywienia jako takowego.
Uśmiechnął się ciepło i podszedł do swojej córki, przy czym ten korek zwyczajnie rozwalił swoim pazurem. Właściwie swoją drogą to w tej wyprawie basior postara się znaleźć swoje powołanie. Musi dowiedzieć się tego kim jest, albo kim stara się być.
Tak też chodziło właśnie o tą butelkę zostawianą przez mleczarzy. User wspominał, że są to stare czasy.
Sam zaś znalazł już drogę do środka domu. Ktoś nie zamknął okna na drugim piętrze. Cóż, nie wiedział nawet czy opłaca się tam wchodzić czy nie. Zastanawiało go jedynie to czy jest jakaś szansa na znalezienie tam czegoś wartościowego dla niego.
To jest niby Anglia, a oni znajdują się na czyimś terenie... za biedny ten teren aby cokolwiek stąd brać. Poza tym w takich miejscach nigdy nie ma nic ciekawego. Jedyne co zostaje to zabranie się stąd. Ale skoro ząbek rośnie to i Kein jest radosny!

Cóż, nie ma tutaj nawet co zostawać. Czas leci, a oni też nie są na nieskończoność na wakacjach. Czas może sobie lecieć ile chce, bo mu to nie przeszkadza. Nawet jeśli miałby wrócić z misji jako duch, zawsze będzie przy swojej córce i tylko przy niej. Wszystko niech sobie mija, ale nie ta rodzina.
Przytulił małą i liznął jej pyszczek, po czym zwyczajnie chwycił ją za grzbiet i podrzucił tak aby wylądowała na jego.
Spojrzał się jedynie na te pola. Fajnie... chwilka, miał Kein pewien pomysł.
Wszedł w pole uprawne jedno. Możliwe, że jęczmień bo akurat tak śmiesznie wyglądało.
Spojrzał na małą.
- Trzymaj się.
Powiedział i wbiegł w to pole, przy czym szybkość jego poruszania była najszybsza jaką potrafił wyciągnąć na sowich łapach. Niech mała ma trochę nawet takiej zabawy w polu.
Zawsze to jakiś rodzaj rozrywki czyż nie?

Basior biegł tak cały czas przez pole. Poza tym bardzo dobrze wiedział, że w tą stronę znajduje się cel ich podróży. Nie miałoby to sensu aby całą tą odległość przebiegł, ale jakiś tam odcinek na pewno sobie biegiem przerobi.
Mała stabilnie na grzbiecie jego była więc nie było szans na to aby cokolwiek się stało.
Dla niego dobrze, a dla niej to już na pewno. Jedynym zmartwieniem dla tego wilka była pogoda. Nie żeby była zła, ale widział jak zbliżało się coś niedobrego dla tej dwójki.
Jak to mawiali? Zawsze po czymś dobrym musi stać się zła rzecz. Karma jest zawsze i wszędzie. User nie jeden raz tego doświadczył.
Teraz jedynie bieg przed siebie został.