Ukryta siedziba Służb Bezpieczeństwa.

***

***

***

Leliana - Sztuczna inteligencja, wrażliwa nadzorczyni.

TABLICA INFORMACYJNA DLA PERSONELU

Shath niezbyt pewnym krokiem weszła do jaskini, a przez nią do bazy. Nigdy dotąd tu nie była, nie wiedziała więc, co może zastać. Arthas nie mówił wiele.
Nie zaskoczy jej jednak widok nowoczesnego budynku, przypominającego nieco bazę, w której niegdyś natrafili na nekromorfy. Mniej więcej to samo - technika na wysokim poziomie, bliżej niezidentyfikowane maszyny, setki monitorów jarzących się błękitnym blaskiem i stalowe ściany.
To miejsce jednak wyglądało na bezpieczniejsze. Czystsze. Ani śladu krwi, błota, kurzu... Ktoś niedawno tu sprzątał. O ile tamta baza była wyraźnie opuszczona, to ta wyglądała tak, jakby cały czas ktoś tu był, dbając o siedzibę SBW.
Usiadła gdzieś przy drzwiach, czekając na partnera. Razem sobie pozwiedzają.
Ciekawe, czy Art gdzieś tu jest.

Wilczyca ruszyła za nim.
Trzeba przyznać, że choć szybko się uczyła, nigdy nie obsługiwała urządzenia bardziej skomplikowanego niż kasa fiskalna z "Kła". O monitorach miała niewielkie pojęcie. Ot, tyle, że wyświetlają dziwne komunikaty i że dzięki nim można robić różne rzeczy, jej na razie niedostępne. Nie przyglądała się im więc specjalnie. Skupiła się raczej na pomieszczeniach.
Robot? Czemu nie.
- Witaj Stanley. - powiedziała do niego, kiwając lekko łbem.
Zgadywała, że to on. Widziała, jak przenosił się z jednego ciała do drugiego, więc jeszcze inna forma nie byłaby dla niej zaskoczeniem. A innych robotów nie znała, nie wiedziała, czy nawet istnieją. Kto wie, może Stanley jest jedyny w swoim rodzaju? Nie znała się na robotach dość, by to stwierdzić.

Nieco zawiodła się brakiem reakcji na powitanie. Może się zepsuł? Hmm.
Zaraz jednak raźnym i pewnym już krokiem podążyła za partnerem, by znaleźć się... W wymarzonym wręcz miejscu do treningu. Przy tym tutaj jej arena sprawiała raczej marne wrażenie.
Dłuższą chwilę rozglądała się, podziwiając tę podziemną siłownię. W końcu pokiwała łbem z uznaniem.
- Ładnie to wszystko urządził. Czegoś takiego się nie spodziewałam.
Oczywiście aż się paliła, by wypróbować choć kilka sprzętów... Ale dzisiaj miało być przecież wolne.
Zerknęła niepewnie na Keina.
Obiecała mu, że nie będzie się przemęczać. Tak właśnie mógłby to zaś odebrać, gdyby zabrała się za testowanie zebranych tu cudów.
Zawsze może tu przecież wrócić, prawda? Innym razem, gdy Kein nie będzie jej aż tak pilnował. A może wrócą razem, w ramach wspólnych treningów? W każdym razie... Jeśli nie teraz, to innym razem.

Shath uśmiechnęła się do niego, po czym pocałowała.
- I znowu czytasz mi w myślach. - zaśmiała się. - To tylko tak na chwilkę, na próbę. A potem idziemy dalej zwiedzać.
Weszła na pierwsze z urządzeń, po czym wcisnęła losowy guzik. Materiał, na którym stała, zaczął przesuwać się do tyłu, zmuszając najpierw do zwykłego chodu, potem marszu, truchtu, biegu... Już po chwili biegła najszybciej, jak umiała, obserwując przesuwające się na wyświetlaczu cyferki.
Bieżnia... Na arenie jej nie miała. Bieg na bieżni był wygodniejszy i bardziej wymierny, niż robienie okrążeń dookoła areny po przesuwającym się pod łapami żwirze.
Chwilę pobiega, może wypróbuje coś jeszcze i rusza dalej. Na ćwiczenia z prawdziwego zdarzenia będzie jeszcze czas. Teraz robi to tylko dla zabawy.

Mam pozwolenie twórcy tego miejsca na wprowadzenie się.

Karmel biegł przed siebie, szybko, ostatkiem sił już. Jego szczupłe, umięśnione łapy uderzały miarowo w ściółkę, w miarę, jak przemierzał kolejne metry. Plecak wyładowany żywnością podskakiwał przy każdym ruchu, boleśnie uderzając w grzbiet. Ciężki plecak. Spowalniający ruchy, a jednocześnie niezbędny do przetrwania. Dobrze, że ciężki. To oznaczało, że zostało jeszcze dużo suszonego mięsa. Dłużej będzie się mógł ukrywać, o ile zgubi pogoń.
Kto go gonił? Oni, oczywiście. Gdy zerknął w tył, wyraźnie zobaczył wilki w zbrojach, z odznakami. Słyszał dzwonienie metalu, czuł, jak dudni ziemia pod ich łapami. Czuł to i widział bardzo dokładnie mimo niesprzyjających warunków z jednego ciekawego powodu - bo wszystko to znajdowało się w jego głowie. Pogoń nie istniała, nie miał przed kim uciekać. Ale skąd mógł o tym wiedzieć? Słuch i wzrok mówiły mu co innego.
Gnał już ostatkiem sił, gdy w oddali dojrzał siatki i znaki. To oznacza ludzi. Wśród ludzi łatwiej się schować jednemu wilkowi, niż całemu oddziałowi. Wytężając ostatnie siły ruszył w kierunku oznaczeń.
Ale... Jak wejść? Brama zamknięta, nie przeskoczy...
Gnał wzdłuż siatki, z jego nosa zaś zaczynała płynąć krew z wysiłku. Obraz się rozmywał, jedyne, co widział wyraźnie, to sylwetki prześladowców.
Jest! Dziura w siatce!
Zrzucił plecak i szybko przepchnął przez otwór, czołgając się zaraz za nim. Czuł, jak oddechy Onych omiatają jego grzbiet, łaskoczą w łapy...
Przeszedł!
Ciągnąc plecak po ziemi, nie oglądając się na wilki, popędził w stronę wejścia do jaskini. Może zgubi ich w korytarzach? Gdzie są ludzie? Co jest grane?
Słyszał tuż za sobą wycie tamtych, pot spływał mu po karku, plecak był ciężki, strasznie ciężki... Płuca rozpaczliwie wołały o powietrze.
Zaraz po wpadnięciu do jaskini dostrzegł stalowe, grube drzwi. Te jednak szybko się przed nim otworzyły. Nie wiedział, dlaczego. W tej chwili go to nie obchodziło. Pokonał ostatnie metry, wpadając przez drzwi na podłogę. W pysku wciąż kurczowo zaciskał plecak.
Usłyszał cichy szum, gdy drzwi się zamknęły, a następnie łupnięcie, jakby wilcze ciało gwałtownie spotkało się z metalem.
Udało się.
Uciekł.
Tylko gdzie teraz jest?
Wypuścił w końcu plecak z zębów. Podniósł się do siadu, rozglądając się. Co to w ogóle za miejsce?

- Witaj, Karmel.

Podskoczył jak oparzony, rozglądając się uważnie na wszystkie strony. Kto tu jest? Jakim prawem zna jego imię? Przejrzał kamuflaż? Jest Onym?
- Gdzie... Jesteś...?! - wysapał, szukając wzrokiem tego, kto to wypowiedział.
Nikogo nie widział. Bał się. Bardzo się bał.

- Wszędzie. Jestem Leliana. Nie mieliśmy jeszcze przyjemności. Miło cię poznać.

Karmel z przerażeniem obserwował, jak ze ściany wysuwa się mechaniczne, biało-czarne, bliżej nieokreślone coś. Coś przyjrzało mu się najwyraźniej (a w każdym razie tak to wyglądało). Wysunęło metalową łapę i złapało jedną z jego przednich kończyn, potrząsnęło.
Był, delikatnie mówiąc, w ciężkim szoku. Wpatrywał się z przerażeniem w Lelianę.
- Kim jesteś? Czy jesteś jedną z Nich?
I tak już było za późno na cokolwiek... Dostał się w jej szpony. Teraz ona najpewniej go zabije... Bo prawdopodobnie jest Oną.

- Zarządzam tym miejscem, dbam o nie. Spokojnie. Wykrywam u ciebie podwyższony poziom adrenaliny. Boisz się. Ale ja cię nie skrzywdzę. Tu jesteś bezpieczny, przed czymkolwiek byś nie uciekał. Spójrz.

Monitory zamigotały, po czym ukazały obrazy z okolicznych kamer. Widział, co się dzieje w całym kompleksie, oprócz tego miał widok na las dookoła. Czysto. Ani jednego wilka. Nikogo.
Do uszu wilka dotarła cicha muzyka. Zagłuszała jednak brzęczenie wentylatorów, odwracała uwagę od ledwie uchwytnego, podejrzanego zapachu w powietrzu...
Skąd miał niby wiedzieć, że Leliana potraktowała go gazem uspokajającym? Nie podejrzewał tego nawet. W tej chwili był daleki od podejrzewania czegokolwiek. Czuł, jak puls mu zwalnia, a płuca, jeszcze przed chwilą tak łapczywie chwytające powietrze, zaczynają pracować pełniej, stabilniej.

- Możesz tu zostać tak długo, jak chcesz. Tu jest bezpiecznie, tylko nieliczni mają tu wstęp.

Kuszące... Bardzo kuszące. Zostać w tej fortecy, w miejscu całkowicie nietykalnym, bezpiecznym...
Ale, ale, jacy nieliczni?
- Nieliczni? Czyli kto?
Miał nadzieję, że nie Oni.

- Sergey, najemnik. Status - MIA. Karmel, Beta. Status: Online. Kein, oficer. Status: MIA. Shathow, oficer. Status: MIA. Merethil, Arthas. Status: MIA.

Czyli jednak. Oni. Ale jego mózg pracował jaśniej, nie odczuwał potrzeby ucieczki. Jeszcze nie teraz.
- Czy możesz im zablokować wstęp?
To najsensowniejsze wyjście. Zachować spokój, rozważyć wszelkie wyjścia z sytuacji.

- Potwierdzam. Zablokować?

Karmel skinął łbem.
- Proszę.
Uśmiechnął się z zadowoleniem, widząc, że imiona znikają z monitora. Zostało tylko jego własne. Teraz jest tu naprawdę bezpieczny.
Zostanie tutaj. A Leliana zabije każdego, kto się zbliży.