Nora Thing'a

Dziwne to doświadczenie, takie znikanie, pojawianie się i wszystko w dodatku przeżyte w ścisku czarnego, nadnaturalnego potwora. Niemniej wycieczka dobiegła końca i Whiskey został odstawiony na ziemię - gdzie, tego dokładniej nie wiedział. Wyglądało to na jaskinię i to niezwykle ponurą i nieprzyjemną, zwłaszcza w jego mniemaniu. Rozejrzał się, czy jest tu również Vanessa, którą, zdaje się, Thing również zabrał ze sobą. Niestety, jak sądził, również została porwana przez to coś, co przerwało tak miłą pogawędkę. Cóż, chyba nie ma co jej kończyć, będąc na łaskach tego tutaj stwora.
Whiskey przyjrzał się potworowi dokładniej, próbując dostrzec coś w panujących ciemnościach. Na pewno nie miał zamiaru się odzywać. Po co stworzenie to w ogóle ich tutaj przyprowadziło? Boże, a jeśli to samica, która chce nimi nakarmić swoje młode? Albo jakiś wyjątkowo ohydny satanista, który złoży ich w ofierze ciemnym mocom? Albo głodne monstrum żywiące się duszami niewinnych wilków? Cóż, którakolwiek z tych opcji raczej nie była najbardziej optymistyczna.

Poczuł grunt. A raczej poczuł, że został wyrzucony na grunt. Zimną, chłodną posadzkę. Wilgotne powietrze i do tego chłodne. Jaskinia. Leżał tak przez dobre parę minut analizując czy wszystko w nim jest w porządku i nie zostało naruszone. Łowca pokręcił chwilę nosem próbując wyciągnąć z tego wszystkiego jakąś sensowna woń. Wyczuł smród tego dziwnego stworzenia co go porwało oraz zapach Ognistego i Wietrznej... a może Wietrznego? Otworzył powoli ślepia i podniósł się ociężale. Stare kości nie mają tyle sił co młode, które od razu podniosłyby się mimo licznych zadrapań i potłuczeń wynikających z podróży. Zaszurał pięcioma ogonami i się nimi owinął coby nie zmarznąć.
Wietrznej, tak, to była samica.
Siedział w milczeniu, nie zamierzał się odzywać w najbliższym czasie. Nie ukrywajmy - bał się. Jego cholerne przeczucia potwierdziły się, coś się dzieje. A do tego zaćmienie słońca. Coś nadchodzi moi mili, coś nadchodzi! Podniósł oczy i wbił je w dwie pustki należące do przedziwnej istoty. Jakiż to jest jej cel? Czego ona chce? Na samą myśl co może z nimi zrobić dostawał ciarek.

Cała podróż była dla niej koszmarna.  Bała się kolejnego upadku, jednak tutaj nie rzucono nią o podłoże. Jak miło. Gdy tylko poczuła grunt pod łapami, ulżyło jej.
Zwinęła się w kłębek, albowiem było jej strasznie zimno. Cały czas drżała. W każdym razie tak jakby chciała wiedzieć gdzie dokładnie się znalazła. Był tu Whiskey i jakiś nieznajomy. No i Cosiek, o nim nie można zapomnieć.
A tak swoją drogą, to naprawdę głupio zrobiła przyczepiając się do tej macki. Nie uratowała nikogo, nie pomogła, na dodatek ją porwano. To się nazywa niezwykłe szczęście Van...
Próbowała się wyprostować, jednak wtedy odczuwała większy chłód. Toteż była zgarbiona. Popatrzyła pytająco na samców, a następnie na Thing'a. Nie krzyczała, szarpała, panikowała. To nie miało sensu. Stąd i tak nie ucieknie. Nie odważyła się również odezwać. Prawda była taka, że bała się jak mało kiedy. Jeszcze jej serducho przestanie bić... Albo zwymiotuje z nerwów...

Whiskey wbił uważne spojrzenie w czarnego potwora, gdy ten przemówił. Nic z tego jednak nie było dla niego jasne. Nie widział tu przecież żadnych panów. Chyba, że Thing miał na myśli siebie - w takim jednak wypadku nie mówiłby chyba w liczbie mnogiej?
- Skoro mowa o rozumieniu, to chyba nie wszystko jest przejrzyste - powiedział, odchrząknąwszy i zrobił krok do przodu. Serce waliło mu jak młotem, gdy podejmował tak brawurowy czyn, niemniej i tak sądził, że nie ma już wiele do stracenia. Nie spuszczając wzroku z czarnej bestii, Whiskey kontynuował:
- Jaki rodzaj należenia, służby i panów masz na myśli, hm? - jak miał się paprać w czymś groźnym, to wolał chociaż rozumieć co to takiego może być.

Ironia jest wśród nas moi drodzy! Lee słysząc kwestię "aż do śmierci" zaśmiał się gromko albowiem ta służba za długo u niego nie potrwa. Czemu to coś wybierałoby starego, dogorywającego basiora na służbę do końca swych dni? Czyżby coś kierowało nim aby wybrać te konkretne osobniki a nie inne? Trzy różne stada, po jednym członku. Brakuje jeszcze tylko Nocy... a Smoki? Gryfy? Oni też? Przecież ich nie zaciągnie, toż to zbyt uparte stworzenia są... Westchnął. Postanowił nawiązać do tego swojego ataku wesołości.
- Czemu akurat ja? Starzec? Nie powinny być to młode, silne wilki? A, z resztą. Sprzeciwianie się teraz nie ma chyba sensu... Skoro ty jesteś podwładnym to wolę nie wiedzieć co jest twym zwierzchnikiem... - Uśmiechnął się gorzko i krzywo. Oj, naprawdę nie chciał tego wiedzieć.

Dziwne to uczucie, nagle znaleźć się w obcym miejscu. Znalazłszy się na ziemi, spróbowała się rozejrzeć, niestety, było zbyt ciemno. Z cichym westchnieniem podniosła się na łapy. Obawiała się, co się może z nią stać, jednak wyczuła inne wilki. Może Sergey? Nie, ten został poraniony przez potwora... zmarszczyła brwi, martwiła się o tamtego wilka. Bronił jej, jednak wolałaby, gdyby uciekł. Tak by nie ucierpiał. Wadera skrzywiła się, dlaczego ta Istota ją porwała? Ber nie była jakoś szczególnie młoda, no i cechował ją upór. Tak przynajmniej w tej chwili myślała, poszukując wzrokiem tego, co ją zabrało i zniweczyło jej pozorny spokój zabierając do jakieś ciemnej dziury. Była zła, po prostu zła. Czemu musiała mieć młodość spokojną, a jako już dorosła osoba(nie lubi mówić o sobie "Stara" :p) zmuszona została do przeżywania takich rzeczy?

Pod wpływem emocji(i niesamowicie wielkiej dawki adrenaliny) Ber nie czuła strachu, raczej uniesienie, jak to nieraz bywało podczas walki z potężnym przeciwnikiem, choć dotąd miała okazję walczyć jedynie z niedźwiedziem jako takim silniejszym. Nie żeby teraz walczyła, ale na walkę była gotowa. Nie miała wzroku idealnego, jednak wiedziała, że jest tu kilka wilków. Może trójka, prócz niej? Tak myślała. Nasłuchiwała wciąż i węszyła. Chwila... czyżby coś zbliżało się w ich stronę? Czyżby macki tej Istoty? Zniżyła łeb, jednak nie wiedziała czy warto ugryźć. Może tam była trucizna? Postanowiła się jednak nie wachać, będzie unikać. Nie da się zaskoczyć. Gdyby nie była zręczna i szybka w działaniu, nie zostałaby łowczynią, a teraz wojownikiem. Nie warczała, jedynie skupiała się na otoczeniu. I węszyła. Była gotowa na wszystko, a skoro było tu jeszcze kilka wilków, motywowało ją to do działania.
- Nie wiesz nic o przeznaczeniu. - zdobyła się jedynie na tę uwagę. - Przyszłość nie jest stała, każdy nasz wybór ją zmienia.
powiedziała to dość głośno i całkowicie pewnie, nie tracąc jednak czujności. Była gotowa na unik, nawet jeśli kosztować ją będzie sporo sił. Albo na kilka uników pod rząd, choć to będzie niemal niewykonalne, jeśli straci nagle wolę walki. Ale nie myślała o tym.

ZT ---> Info na PW.