Przystań

Bała się. Bała, choć nie wiedziała nawet, dlaczego czy czego. W końcu czekała ich - nie przymierzając - przygoda, którą w duchu mianowała podróżą poślubną, choć z całą pewnością przy swoim lubym nie ośmieliłaby się tak jej nazywać. Dla niego był to powrót do pewnego rodzaju korzeni; dla Amiru - wyprawa w nieznane. Jednak wszelkie niepewności oraz wątpliwości traciły na znaczeniu, przeganiane jedną jeno świadomością: ON BĘDZIE PRZY NIEJ. Niejednokrotnie dowiódł, że zasługuje na to, by wręcz powierzyć w jego łapy swój los. Dlaczego zatem odczuwała to dziwne ukłucie na dnie serca, jakoby jej dusza próbowała ją zatrzymać? Tęsknić nie miała za kim ani za czym, w końcu poza czerwonookim basiorem nie posiadała tutaj NIKOGO. Dzieci z dawna przepadły, ojciec i matka także... Cóż...
W jej krokach czaiła się ogromna doza niepewności. Nie, nie dlatego, by nie chciała ruszyć do kraju, o którym słyszała tak wiele opowieści! Najzwyczajniej w świecie: obawiała się tego przełomowego momentu, w którym jeden rozdział zostaje zamknięty, by rozpocząć kolejny, nowy, całkowicie odmienny od poprzedniego. Nic w tym dziwnego, prawda? Szła powoli, ostatni raz omiótłszy otoczenie wejrzeniem błękitnych, roziskrzonych z pewnego podniecenia, ślepek. Zupełnie, jakby spojrzeniem żegnając Krainę.
Chwilę potem znalazła się na przystani, tuż obok Keina.
- Stresik? - spytała wesoło, odetchnąwszy wcześniej na tyle głęboko, że jasnym stało się, iż wymienione przez nią uczucie targało jej zgrabnym ciałem.
Wiejący od strony morza wiatr targał połami jej - nazwijmy to tak górnolotnie - płaszcza, będącego w sumie bardziej narzuconą na ciało peleryną z materiału, zakończoną sporym kapturem, opadającym lekko na łepetynę Amiru, zasłaniając jej czoło i część ślepi. Widziała więc tylko to, co położone niżej - zadzierała więc łebek raz za razem, by ujrzeć jak najwięcej. Było w tym coś zabawnego i być może rozczulającego, najprawdopodobniej.
- Gotowy? - dodała półszeptem.
Była sentymentalna. Była tak cholernie sentymentalna! Trudno odchodzić, jednak wiedziała, że tego właśnie pragnie. Poczuła, jak czyjaś niewidzialna łapa ściska ją za gardziel: mocno, pewnie, nie zamierzając odpuścić. Uniosła krańce pyszczka w smutnym, przyblakłym uśmiechu. Próbowała nie niepokoić Keina, nie chciała w końcu, by i on się zawahał. Jedno z nich musiało być pewnym, iż to dobra decyzja. Opuściła głowę, znów nie widząc niczego, poza własnymi przednimi łapkami, którymi też zaraz zaczęła w nerwowym geście błądzić po podłożu.
- Czy normalnym jest, że się lękam? - zagaiła szeptem, nie unosząc oczu znad ziemi.

/ W pracy. Krótko i - powiedzmy - nie w pełni legalnie; przepraszam.


Początkowo zesztywniała, kiedy ją objął. Tak dawno nie miała z nim kontaktu, tak dawno nie czuła jego bliskości - której, notabene, łaknęła jak niczego innego na tym świecie nigdy nie pragnęła. Szok ten nie trwał długo, wszak już po ułamku chwili rozluźniła napięte mięśnie, opierając łebek na jego ciele. Dyskretnie poruszyła noskiem, zapraszając do płuc tak sobie umiłowaną woń.
Już się nie lękała. Już zapomniała o jakichkolwiek obawach czy chwilowych niepewnościach. Miała wszystko, czego było jej potrzeba - Keina, tego samego, którego ukochała wiele miesięcy temu. Nawet przez moment nie pomyślała, iż do kompletnego szczęścia potrzeba jej czegokolwiek więcej. Wiedziała już wszystko. Pozwoliła kapturowi opaść na jej pysk, zakrywając go niemal w całości. Zacisnęła mocno powieki czując, jak zbierają się pod nimi piekące dotkliwie łzy, którym ujścia dać nie chciała. Nie lubiła okazywać słabości - a tego typu reakcje organizmu, nawet motywowane i napędzane czymś innym, kojarzone zawsze były w ten sposób.
Słuchała jego słów z uwagą, uśmiechając delikatnie na wspomnienie o Pustyni Czasu. Nazwanie przez basiora tego miejsca ICH MIEJSCEM wywołało ciepły dreszcz, który przemknął wzdłuż całego kręgosłupa.
- Gotowa. Bardziej już nie można - powiedziała pewnie, mimochodem łapą otarłszy oczęta. Na wszelki wypadek. Odsunęła się nieco od samca, zrzucając kaptur na plecy. -Prowadź! - rzuciła wyzywającym tonem, aczkolwiek błądzący po jej licach uśmiech zdecydowanie sugerował, iż była to przyjacielska, czuła zagrywka.